Makaleler

‘’Gelişme işi, serpilip büyüme. İlerleme, inkişaf, tekâmül’’ (TDK). Gelişim (ontogenez/bireyoluş), en temel olarak zaman içinde, yapıda ya da işlevde meydana gelen değişimler olarak tanımlanır. İnsan gelişimi, döllenmeden başlayarak yaşam boyu devam eden dinamik bir süreçtir. Gelişimde etkili unsurlara baktığımızda kalıtımcı ve çevreci yaklaşımlar söz konusudur.   Kalıtımın gelişimde daha etkin etkin rol oynadığını düşünen ve bu savın öncülerinden olan filozoflar Descartes ve Platon bilginin en azından belirli bir kısmının doğuştan itibaren var olduğunu ileri sürmektedir. Örneğin,

Aile, ‘’Evlilik ve kan bağına dayanan, karı, koca, çocuklar, kardeşler arasındaki ilişkilerin oluşturduğu toplum içindeki en küçük birlik’’ (TDK) olarak tanımlanır. Kayıtlara geçmiş ve bu kelimenin kullanıldığı yazılı ilk kaynak ise, ayilet [Kıpçak Türkçesi Sözlüğü (1500 yılından önce)] şeklindedir. Ailenin evrensel özelliklerine baktığımızda, her aile küçük bir sosyal sistemdir; her ailenin kendine özgü değerleri, kuralları vardır. Her ailenin bir yapılanma modeli vardır. Her aile belirli temel fonksiyonlara sahiptir, her ailenin değer yargıları farklıdır ve her

Mizaç, kelime anlamı olarak ‘Huy, yaradılış, tabiat, karakter’ gibi anlamlara gelir (TDK). Tarihte en eski kaynakta “karışım” [Atebet-ül Hakayık (1300 yılından önce) ] “bünye, huy” [ F (1451) olarak geçmektedir.  Gelişim psikolojisinde ise mizaç, genel davranışsal eğilimler olarak tanımlanır, ancak kişilik özelliklerinden daha geniş kişilik eğilimlerini yansıtır. Mizacın davranış kalıpları bebeklik döneminden itibaren devam etse de, kalıtsal eğilimler deneyimlerle etkileşime girerek yetişkin kişilik özelliklerini oluşturmaktadır.  Mizaç, kişiliğin gelişiminde birincil önemi olan, nöral ağlar sayesinde davranışlarda